Waar wordt chloroquinefosfaat voornamelijk voor gebruikt??

Chloroquine Fosfaat is een medicijn dat voornamelijk wordt gebruikt om malaria te voorkomen en te behandelen in gebieden waar malaria gevoelig blijft voor de effecten ervan. Bepaalde soorten malaria, resistente stammen, en gecompliceerde gevallen vereisen meestal andere of aanvullende medicatie. Chloroquine wordt ook af en toe gebruikt voor amebiasis die optreedt buiten de darmen, Reumatoïde artritis, en lupus erythematosus. Hoewel het niet formeel is onderzocht tijdens de zwangerschap, het lijkt veilig. Er wordt ook onderzoek gedaan naar de behandeling van COVID-19 vanaf 2020. Het wordt via de mond ingenomen.

chloroquinefosfaat

Vaak voorkomende bijwerkingen zijn spierproblemen, verlies van eetlust, diarree, en huiduitslag. Ernstige bijwerkingen zijn onder meer problemen met het gezichtsvermogen, spierbeschadiging, toevallen, en lage bloedcelniveaus. Chloroquine is een lid van de geneesmiddelenklasse 4-aminoquinoline. Als een antimalariamiddel, het werkt tegen de ongeslachtelijke vorm van de malariaparasiet in het stadium van zijn levenscyclus in de rode bloedcel. Hoe het werkt bij reumatoïde artritis en lupus erythematosus is onduidelijk.

Chloroquine werd ontdekt in 1934 door Hans Andersag.Het staat op de lijst van essentiële geneesmiddelen van de Wereldgezondheidsorganisatie, de veiligste en meest effectieve medicijnen die nodig zijn in een gezondheidssysteem. Het is verkrijgbaar als generiek medicijn. De groothandelskosten in de derde wereld bedragen ongeveer US $ 0,04. In de Verenigde Staten, het kost ongeveer US $ 5,30 per dosis.

Medisch gebruik van chloroquinefosfaat

Malaria

Chloroquine is gebruikt bij de behandeling en preventie van malaria van: Plasmodium vivax, P. ovale, en P. malariae. Het wordt over het algemeen niet gebruikt voor: Plasmodium falciparum omdat er wijdverbreide weerstand tegen bestaat.

Chloroquine is op grote schaal gebruikt bij massale medicijntoedieningen, die mogelijk hebben bijgedragen aan het ontstaan ​​en de verspreiding van resistentie. Het wordt aanbevolen om te controleren of chloroquine nog steeds effectief is in de regio voordat u het gebruikt. In gebieden waar resistentie aanwezig is, andere antimalariamiddelen, zoals mefloquine of atovaquon, kan in plaats daarvan worden gebruikt. De Centers for Disease Control and Prevention raden behandeling van malaria met alleen chloroquine af vanwege effectievere combinaties.

amebiasis

Bij de behandeling van amoeben leverabces, chloroquine kan worden gebruikt in plaats van of in aanvulling op andere medicijnen als de verbetering met metronidazol of een ander nitroimidazol binnen de 5 dagen of intolerantie voor metronidazol of een nitroimidazol.

reumatische ziekte

Omdat het het immuunsysteem op milde wijze onderdrukt, chloroquine wordt gebruikt bij sommige auto-immuunziekten, zoals reumatoïde artritis en lupus erythematosus.

SARS-CoV

Chloroquine was ook voorgesteld als een behandeling voor SARS, met in vitro tests die het SARS-CoV-virus remmen. In oktober 2004, een groep onderzoekers van het Rega Institute for Medical Research publiceerde een rapport over chloroquine, waarin staat dat chloroquine werkt als een effectieve remmer van de replicatie van het ernstige acute respiratoire syndroom coronavirus (SARS-CoV) in vitro

Bijwerkingen van chloroquine

Bijwerkingen zijn onder meer wazig zien, misselijkheid, braken, buikkrampen, hoofdpijn, diarree, gezwollen benen/enkels, kortademigheid, bleke lippen/nagels/huid, spier zwakte, gemakkelijk blauwe plekken/bloedingen, gehoor- en mentale problemen.

• Ongewenste/ongecontroleerde bewegingen (inclusief tong- en gezichtstrekkingen).
• Doofheid of tinnitus.
• Misselijkheid, braken, diarree, buikkrampen.
• Hoofdpijn.
• Mentale/stemmingswisselingen (zoals verwarring, veranderingen in de persoonlijkheid, ongewone gedachten/gedrag, depressie, het gevoel hebben bekeken te worden, hallucineren)
• Tekenen van ernstige infectie (zoals hoge koorts, hevige koude rillingen, aanhoudende keelpijn)
• Jeuk aan de huid, huidskleur verandert, haaruitval, en huiduitslag.
  • Door chloroquine veroorzaakte jeuk komt veel voor bij zwarte Afrikanen (70%), maar veel minder vaak voor bij andere rassen. Het neemt toe met de leeftijd, en is zo ernstig dat de therapietrouw stopt met medicamenteuze behandeling. Het is verhoogd tijdens malariakoorts; de ernst ervan hangt samen met de hoeveelheid malariaparasieten in het bloed. Er zijn aanwijzingen dat het een genetische basis heeft en gerelateerd is aan de werking van chloroquine met opiaatreceptoren centraal of perifeer.
• Onaangename metaalsmaak
  • Dit kan worden voorkomen door “smaakgemaskeerde en gecontroleerde afgifte” formuleringen zoals meerdere emulsies.
• Chloroquine-retinopathie.
• Elektrocardiografische veranderingen..
  • Dit manifesteert zich als geleidingsstoornissen (bundel-tak blok, atrioventriculair blok) of Cardiomyopathie – vaak met hypertrofie, restrictieve fysiologie, en congestief hartfalen. De wijzigingen kunnen onomkeerbaar zijn. Er zijn slechts twee gevallen gemeld waarvoor harttransplantatie nodig was, wat suggereert dat dit specifieke risico erg laag is. Elektronenmicroscopie van hartbiopten toont pathognomonische cytoplasmatische inclusielichamen.
• pancytopenie, aplastische bloedarmoede, omkeerbare agranulocytose, lage bloedplaatjes, neutropenie.

Zwangerschap

Van chloroquine is niet aangetoond dat het schadelijke effecten heeft op de foetus bij gebruik in de aanbevolen doses voor malariaprofylaxe. Kleine hoeveelheden chloroquine worden uitgescheiden in de moedermelk van vrouwen die borstvoeding geven.. Echter, dit medicijn kan veilig worden voorgeschreven aan zuigelingen, de effecten zijn niet schadelijk. Studies met muizen tonen aan dat radioactief gemerkte chloroquine snel door de placenta ging en zich ophoopte in de foetale ogen, die vijf maanden nadat het medicijn uit de rest van het lichaam was verwijderd aanwezig bleven. Vrouwen die zwanger zijn of van plan zijn zwanger te worden, wordt nog steeds afgeraden om te reizen naar malaria-risicogebieden.

ouderen

Er is onvoldoende bewijs om te bepalen of chloroquine veilig is om te worden gegeven aan mensen van middelbare leeftijd 65 en ouder. Omdat het wordt geklaard door de nieren, toxiciteit moet zorgvuldig worden gecontroleerd bij mensen met een slechte nierfunctie.

Overdosis chloroquine

Chloroquine is zeer gevaarlijk bij overdosering. Het wordt snel geabsorbeerd uit de darm. In 1961, een gepubliceerde compilatie van casusrapporten bevatte verslagen van drie kinderen die een overdosis namen en binnen stierven 2.5 uur van het innemen van het medicijn. Hoewel de hoeveelheid van de overdosis niet werd vermeld, het is bekend dat de therapeutische index voor chloroquine klein is. Een van de kinderen stierf na inname 0.75 of 1 gram, of tweemaal een enkele therapeutische hoeveelheid voor kinderen. Symptomen van een overdosis zijn hoofdpijn, slaperigheid, visuele stoornissen, misselijkheid en overgeven, cardiovasculaire collaps, toevallen, en plotselinge ademhalings- en hartstilstand.

Een analoog van chloroquine – hydroxychloroquine – heeft een lange halfwaardetijd (32–56 dagen) in het bloed en een groot distributievolume (580–815 l/kg).^[25] de therapeutische, toxische en dodelijke bereiken worden meestal beschouwd als 0.03 naar 15 mg/l, 3.0 naar 26 mg/l en 20 naar 104 mg/l, respectievelijk. Echter, niet-toxische gevallen zijn gemeld tot 39 mg/l, wat suggereert dat individuele tolerantie voor dit middel meer variabel kan zijn dan eerder werd erkend.

farmacologie

Chloroquine's absorptie van het medicijn is snel. Het wordt wijd verspreid in lichaamsweefsels. De eiwitbinding is 55%. Het metabolisme is gedeeltelijk hepatisch, waardoor de belangrijkste metaboliet ontstaat, desethylchloroquine. De uitscheiding ervan is ≥50% als onveranderd geneesmiddel in de urine, waar verzuring van urine de eliminatie verhoogt. Het heeft een zeer hoog distributievolume, terwijl het in het vetweefsel van het lichaam diffundeert.

Accumulatie van het geneesmiddel kan resulteren in afzettingen die kunnen leiden tot wazig zien en blindheid. Het en verwante kinines zijn in verband gebracht met gevallen van retinale toxiciteit, vooral wanneer ze gedurende langere tijd in hogere doses worden toegediend. Bij langdurige doses, routinebezoeken aan een oogarts worden aanbevolen.

Chloroquine is ook een lysosomotroop middel, wat betekent dat het zich bij voorkeur ophoopt in de lysosomen van cellen in het lichaam. De pKa_een voor de chinolinestikstof van chloroquine is 8.5, wat betekent dat het gaat over 10% gedeprotoneerd bij fysiologische pH (volgens de Henderson-Hasselbalch-vergelijking).Dit neemt af tot ongeveer 0.2% bij een lysosomale pH van 4,6.Omdat de gedeprotoneerde vorm meer membraandoorlatend is dan de geprotoneerde vorm, een kwantitatieve “vangen” van de verbinding in lysosomen resultaten.

formuleringen

Chloroquine komt in tabletvorm als het fosfaat, sulfaat, en hydrochloridezouten. Chloroquine wordt meestal afgegeven als het fosfaat.

Geschiedenis

In Peru, de inheemse bevolking haalde de bast van de Kina boom (Cinchona officinalis) en gebruikte het extract om koude rillingen en koorts te bestrijden in de zeventiende eeuw. In 1633 dit kruidengeneesmiddel is in Europa geïntroduceerd, waar het hetzelfde werd gebruikt en ook begon te worden gebruikt tegen malaria. Het chinoline-antimalariamiddel kinine werd geïsoleerd uit het extract in 1820, en chloroquine is een analoog hiervan.

Chloroquine werd ontdekt in 1934, door Hans Andersag en medewerkers van de Bayer-laboratoria, die het Resochin noemde. Het werd tien jaar lang genegeerd, omdat het als te giftig werd beschouwd voor menselijk gebruik. In plaats daarvan, de DAK gebruikte de chloroquine-analoog 3-methyl-chloroquine, bekend als Sontochin. Nadat de geallieerden in Tunis . waren aangekomen, Sontochin viel in handen van Amerikanen, die het materiaal terugstuurde naar de Verenigde Staten voor analyse?, leidend tot hernieuwde interesse in chloroquine. Door de Amerikaanse overheid gesponsorde klinische onderzoeken voor de ontwikkeling van antimalariamiddelen toonden ondubbelzinnig aan dat chloroquine een significante therapeutische waarde heeft als antimalariamiddel. Het werd in de klinische praktijk geïntroduceerd in 1947 voor de profylactische behandeling van malaria.

Credit:

https://en.wikipedia.org/wiki/Chloroquine