Opowieści o leczeniu, nowoczesności i tradycji, i globalnego kryzysu zdrowotnego

Badacze ankiety Nutcha (Ern) Charoenboon, Marco J. Haenssgen, Kanokporn (Joobjang) Wibunjak, Patthanan (Umysł) Thavethanutthanawin, i Penporn (nie ) Warapikuptanun niedawno gościł w Bangkoku wystawę fotografii na temat rzadkich i żywych opowieści o uzdrowieniu w północnej Tajlandii. Na dzisiejszym blogu naukowym badacze zastanawiają się nad tymi historiami i relacjami między tradycyjną medycyną, nowoczesność, i aktualne globalne kryzysy zdrowotne.

Kamień leczniczy przywieziony z Birmy pokolenie temu leży obok pazura tygrysa na drewnianym stole Abora. Skrobanie tego „Czarnego Kamienia”’ o skałę tworzy drobny szary proszek, który Abor rozpuszcza się w wodzie i nakłada na rany, które wcześniej lekko przedziurawił młotkiem z małymi gwoździami. Legendy mówią o ludziach ze złamanymi kośćmi, którzy…, niezdolność do przerwania pracy podczas zalecanego przez szpital trzymiesięcznego okresu rekonwalescencji, wyzdrowieje w ciągu tygodnia po leczeniu Abora.

Historia Abora i legendy związane z Czarnym Kamieniem to tylko jedna z wielu fascynujących opowieści o leczeniu, z którymi zespół badawczy ds. antybiotyków i przestrzeni aktywności spotkał się podczas wymagającej podróży do 72 wsie i więcej niż 15 różne grupy etniczne w północnej Tajlandii. Opowieści o ziołolecznictwie, lekarze duchy, święte księgi pieśni, i ceremonialne posty podkreślają, że uzdrowienie utrzymuje mocne, choć słabnące powiązania z lokalnymi systemami wiedzy i wierzeń, nawet w gospodarce i społeczeństwie zmieniającym się tak szybko, jak w Tajlandii.

Mieszkańcy wioski, którzy opowiadali swoje historie, nadal szukali opieki u lekarzy w przypadku poważnych schorzeń, stosowanie tradycyjnego leczenia często tylko jako drugorzędny krok, gdy zaczęli tracić nadzieję na zdolność wyleczenia ich przez formalną opiekę zdrowotną. Dlatego też tradycyjne leczenie i medycyna niekoniecznie konkurują z formalną opieką zdrowotną oferowaną przez przeszkolonych lekarzy i pielęgniarki ani jej nie zastępują. Raczej, tradycja wtapia się i uzupełnia nowoczesne formy leczenia, które mają swoje ograniczenia.

Jednym z przykładów połączenia tradycji i nowoczesności jest twórczość babci Kaew. Umiejętności i wiedza do jej pracy jako zielarki zostały jej przekazane od poprzednich pokoleń, umożliwiając jej wytwarzanie okładów i mikstur ziołowych oraz dmuchanie starożytnych pieśni na rany pacjentów. Praktyczne względy również wymagają od niej wydajnego przetwarzania ziół, dzięki czemu miesza również suszone na słońcu zioła i pakuje je w kapsułki dla łatwiejszego przechowywania i podawania. Jej pracowita praca łączy stuletnie tradycje i wiedzę z oczekiwaniami pacjentów wobec kapsułek przypominających współczesne farmaceutyki.

Nawiasem mówiąc, Kapsułki Babci Kaew to nie tylko ucieleśnienie wiedzy i umiejętności minionych pokoleń, ale przypominają również rozwiązania dotkliwie aktualnych problemów globalnej polityki zdrowotnej: rośnie odporność drobnoustrojów na antybiotyki i inne rodzaje leków przeciwdrobnoustrojowych. Znany również jako lekooporność, ten proces sprawia, że ​​lek jest mniej skuteczny, choroby zakaźne trudniejsze do leczenia, i obawia się, że stanie się główną przyczyną śmierci przez 2050. Jednym ze sposobów przeciwdziałania temu zjawisku jest zachowanie skuteczności leku poprzez jego jak najoszczędniejsze stosowanie. Tajska polityka zdrowotna podąża za tym podejściem, promując stosowanie leków ziołowych w ramach programu Smart Use Antibiotic, która wyposażyła pielęgniarki i lekarzy w alternatywę dla antybiotyków na wypadek, gdyby pacjenci spodziewali się lub potrzebowali leków na infekcje niebakteryjne.

Refleksja nad związkiem tradycyjnej medycyny z współczesnymi globalnymi problemami zdrowotnymi, kierownik projektu, dr Marco J Haenssgen, argumentuje: „Opowieści o leczeniu to nie tylko żywy opis kultury i zwyczajów północnej Tajlandii”, ale ujawniają też ironiczną sytuację w globalnym zdrowiu. Współczesna medycyna często dyskredytowała tradycyjną medycynę jako nienaukową i spowodowała powszechną zależność od zachodnich farmaceutyków. Ta zależność dość prawdopodobnie przyspieszyła rozwój oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, jednak zagrożenie opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe może również pociągać za sobą uznanie tradycyjnych form leczenia za substytut niepotrzebnego stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych. Chociaż widzimy współistnienie różnych systemów medycyny w niektórych systemach opieki zdrowotnej, takich jak Indie i Chiny, Być może zachodnia biomedycyna może i powinna nauczyć się czegoś więcej z lokalnej wiedzy.’

Kuratorzy – Joobjang, Umysł, nie , i Ern – wystawiali swoje prace z 14-17 Lipiec w Galerii Sztuki G23 (Uniwersytet Srinakharinwirot, Bangkok), przyjmowanie entuzjastycznych gości z organizacji pozarządowych, Organizacja Narodów Zjednoczonych, Instytuty badawcze, Departamenty i szkoły rządu Tajlandii, i wiele więcej. Wystawa z narracją 12 opowieści fotograficzne, które sięgały od świętych kamieni leczniczych, przez tradycyjne ziołolecznictwo, po przyzywanie duchów, ilustrując w ten sposób wciąż istniejący, ale zanikający wiejski styl życia i zabiegi medyczne.

Dało to odwiedzającym okazję do wyobrażenia sobie stopniowego mieszania „tradycyjnego”’ i „nowoczesny”, jak wspomina oficer badawczy Ern Charoenboon: „To nie tylko ciekawe, jak mieszkańcy wsi mają sens we współczesnej medycynie w naszych czasach w terenie”, ale kiedy przywieźliśmy historie z Chiang Rai do Bangkoku, fascynujące było również to, jak mieszkańcy miast je interpretują “tradycyjne zabiegi,” “stare rozwiązania,” oraz “wierzenia wiejskie.”‘

Na wystawie przedstawiono również wgląd we wczesne wyniki badań z projektu Antibiotics and Activity Spaces i oddano hołd ciężko pracującym zespołom badawczym w Tajlandii i Laosie PDR, które umożliwiły tę pracę.

Kredyt:

http://www.ox.ac.uk/